Jednym z wielu pozytywnych skutków posoborowej odnowy liturgii jest wyraźne zwiększenie się liczby wiernych przyjmujących w czasie niedzielnej i świątecznej Eucharystii Komunię św. Jednak ten bardzo pozytywny przejaw pobożności eucharystycznej wiernych rodzi konkretne problemy pastoralne. Dlatego zadaniem duszpasterzy jest zrobić wszystko, aby obecni na Mszy św. mieli łatwy dostęp do Komunii św.
Osobny problem stanowią ci, którzy z powodu podeszłego wieku lub poważnej choroby pozostają w domu, w szpitalach i domach opieki. Oni także mają prawo do Eucharystii, nie tylko raz czy kilka razy w roku (dzień chorych), ale w zasadzie także w niedziele i święta. Aby wiernym uczestniczącym we Mszy św. i chorym ułatwić przyjmowanie Komunii św., papież Paweł VI, na mocy Instrukcji Kongregacji Kultu Bożego Immensae caritatis z 29.01.1973 r., przywraca posługę nadzwyczajnego szafarza Komunii św.
Należy jednak zawsze pamiętać, że głównym motywem wprowadzenia tej posługi jest duchowe dobro wiernych, a nie wygoda czy brak gorliwości duszpasterzy. Posługa świeckich szafarzy Komunii św. umożliwia i ułatwia także sprawne i godne (bez tłoku i pośpiechu) przyjęcie Eucharystii uczestnikom Mszy św. w wielkie święta kościelne oraz w czasie wielkich zgromadzeń wiernych. Natomiast dla chorych jest wprost nieocenionym dobrem, gdyż wreszcie mogą przyjmować Komunię św. prawie zawsze, kiedy tego pragną, także w największe uroczystości i niedziele. Kandydatów na nadzwyczajnych szafarzy zgłaszają proboszczowie a ich przygotowanie prowadzą Diecezjalne Komisje Liturgiczne.
W każdą niedzielę i święto zanoszą oni Komunię św. chorym i tym, którzy nie są w stanie uczestniczyć we Mszy św. Oprócz tego służą pomocą przy udzielaniu Komunii św. w czasie większych uroczystości parafialnych.
Szafarze zobowiązani są do pogłębiania własnej formacji chrześcijańskiej i dlatego uczestniczą w organizowanych regularnie przez Archidiecezjalną Komisję Liturgiczną spotkaniach modlitewno-formacyjnych, dniach skupienia i rekolekcjach.